به نسیمی همه ی راه بهم می ریزد

کی دل سنگ تو را آه بهم می ریزد

سنگ در برکی می اندازم و می پندارم

باهمین سنگ زدن ماه بهم می ریزد

عشق برشانه هم چیدن چندین سنگ است

گاه می ماند و ناگاه به هم می ریزد

آنچه را عقل به یک عمر به دست آوردست

دل به یک لحظه ی کوتاه بهم می ریزد

آه یک روز همین آه تو را می گیرد

گاه یک کوه به یک کاه بهم می ریزد.

در این دیار بی کسی کسی به در نمی زند

 به دشت پر ملال ما پرنده پر نمی زند

یکی ز شب گرفته گان چراغ بر نمی کند

کسی به کو چه سار شب درسحر نمی زند

نشسته ام در انتظار این غبار بی سوار

دریغ که از شبی چنین سپیده سر نمی زند

گذرگهی ست پرستم که اندر او به غیر غم

یکی صدای آشنا به رهگذر نمی زند

دل خراب من دگر خراب تر نمی شود

که خنجر غمت از این خراب تر نمی زند

چه چشم پاسخ است از این دریچه های بسته ات

برو که هیچ کس ندا به گوش کر نمی زند

نه سایه دارم و نه بربیفکنندم و سزاست

اگر نه بر درختـــــــــــ تر کسی تبر نمی زند

درقمار دوستیـــــــــــ ما باختیم

 بی توکل تاس عشق انداختیم

مهرتو خورشید عالم تاب بود

فرق خوبی از بدی نشناختیم

شام نامهری تو کوتاه بود

ما از آن شب های یلدا ساختیم

بازیچه هر ایل تباری شده عشقـــــــــــ

 اندیشه ی هر خلاف کاری شده عشقـــــــــــ

حافظ تو عروج عشق را گفتی و من

دیدم چه دروغ شاخداری شده عشقـــــــــــ

نفس نفس به دلم اضطراب می افتد

هزار مرتبه در پیچ تاب می افتد

علی الخصوص در ان دم که ناگهان چشمم

در اضطراب شگفتی به قاب می افتد

نماز عشق پس از سال ها که می کشدم

دلم شکسته چشمت به خواب می افتد

خمار وسوسه بوسه های انگور است

که در حوالی شط شراب می افتد

کنار پنجره گیسو فشانده ای انگور

که قطره قطره به رویم گلاب می افتد

غزل غزل به لبت بوسه می زند مهتاب

چمن چمن دهن غنچه اب می افتد

میان مزرعه ی توبه کاریم تا صبح

هزار بار گذر شهاب می افتد

کدام خرمن پرهیز وقف اتش نیست

جواب چشم تو فصل الخطاب می افتد

دخیل گنبد چشمت پرنده اهم

به پای نافله مستجاب می افتد

به رغم فتنه سودابه می رسد ان روز

که از حدث سیاوش نقاب می افتد

دوباره عکس توای ماه پریان پوشم

به رود خانه ای از شعر ناب می افتد

دو باره طرح غزل های تازه می ریزم

و برگ دیگری از این کتاب می افتد

من اندکی از غصه ی بسیار تو ام

یک قطره ی ناچیز گرفتار توام

بازیچه ی شش سالگی خاطره هأیت

در جنگـــــــــــ دروغین تو سردار تو بودم

آن روز که یک پارچه پولک شده بودی

گور پدرقافیه دنبال تو بودم

افسوس که افتاده ام از روق‎ ‎و از چشم

افتاده ترین سکه بازار تو هستم

یک عمر که همسایه نبودیم

من و تو دیوار به دیوار به دیوار تو بودم

شاید نتوان حس مرا با تو نوشت

 چو بی تو جهنم ولی با تو بهشت

دانی که چرا من به تو وابسته شدم

آن روز خدا خاک مرا با تو سرشتـــــــــــ

حالمان بد نیست غم کم می خوریم

 کم که نه هر روز کم کم می خوریم

آب می خواهم سرابم می دهند

عشق می ورزم عذابم می دهند

خود نمی دانم کجا رفتم به خواب

از چه بیدارم نکردی آفتاب

خنجری بر قلب بیمارم زدند

بی گناهی بودم و دارم زدند

دشنه ای نامرد بر پشتم نشست

از غم نامردمی پشتم شکست

عشق آخر تیشه زد بر ریشه ام

تیشه زد بر ریشه اندیشه ام

عشق اگر این است مرتد می شوم

خوب اگر این است من بد می شوم

بس کن ای دل نابسا ما نی بس است

کافرم دیگر مسلمانی بس است

درمیان خلق سردرگم شدم

عاقبت آلوده مردم شدم

بعد از این با بی کسی خو می کنم

آنچه در دل داشتم رو می کنم

نیستم از مردم خنجر به دست

بت پرستم بت پرستم بت پرست بت

پرستم بت پرستی کار ماست

چشم مستی تحفه بازار ماست

درد می بارد چو لب تر می کنم

طالعم شو م است باور می کنم

من که با دریا تلاطم کرده ام

راه دریا را چرا گم کرده ام

قفل غم بر درب سلولم مزن

من خودم خوش باورم گولم مزن

من نمی گویم که خاموشم مکن

من نمی گویم فراموشم مکن

من نمی گویم که با من یار باش

من نمی گویم مرا غمخوار باش

من نمی گویم دگر گفتن بس است

گفتن اما هیچ نشنفتن بس است

روزگارت باد شیرین شاد باش

دست کم یک شب تو هم فرهاد باش

آه در شهر شما یاری نبود

قصه هایم را خریداری نبود

وای رسم شهرتان بیداد بود

شهرتان از خون ما آباد بود

از در و دیوارتان خون می چکد

خسته ام از قصه های شوم تان

خسته از همدردی مسموم تان

این همه خنجر دل کس خون نشد

این همه لیلی کسی مجنون نشد

آسمان خالی شد از فریاد تان

بیستون در حسرت فرهاد تان

کو ه کندن گر نباشد پیشه ام

بویی از فرهاد دارد تیشه ام

عشق از من دور پایم لنگ بود

 قیمتش بسیار دستم تنگ بود

گر نرفتم هر تو پایم خسته بود

تیشه گر افتاد دستم بسته بود

هیچکس دست مرا وا کرد نه

فکر دست تنگ ما را کرد نه

هیچکس اندوه ما را دید نه

هیچکس اشکی برای ما نریخت

هر که با ما بود از ما می گریخت

چند روز هست حالم دیدنی ست

حال من از این و آن پرسیدنی ست

گاه بر روی زمین زل می زنم

گاه بر حافظ تفالی می زنم

حافظ دیوانه فالم را گرفت

یک غزل آمد که حالم را گرفت

 ما زیاران چشم یاری داشتیم

خود غلت بود آنچه می پنداشتیم.

بی تو دنیا بر سرم آوار شد.

بین ما هر پنجره دیوار شد.

درد ما در بودن ما ریشه داشت.

رفتن و مردن علاج کار شد.

آنکه اول نوشدارو می نمود.

بر لب ما زهر نیش مار شد.

عیب از ما بود از یاران نبود.

تا که یاری یار شد بیزار شد.

عاقبت با حیله سوداگران.

عشق هم کالای هر بازار شد.

آب یک جا مانده ام دریا کجاست.

مُردم از بس زندگی تکرار شد.

گفتی که پس از سجـــــــــــود بر می گردی

 وقتی که صلاح بود بر می گردی

در نامه نوشتی که دلت تنگ شده

تافکر کنم که زود بر می گردی ،،،