بایدکه توبرعشق مقیدشده باشی//

تاواژه ی احساس مرددشده باشی//

حتمابه سرت ریخته گلواژه ی باران//

روزی اگرازکوچه ی ماردشده باشی//

میترسم ازآن روزکه درراه رسیدن//

بین من وتوبازخودت سدشده باشی//

سخت است که باورکنم ای خوب ترازخوب//

انقدردراین فاصله هابدشده باشی//

ای کودک دوردانه ی دیروزکه فردا//

باسرو لب باغچه هم قدشده باشی//

مامذهبمان سجده به عشق است مبادا//

درمذهب ماکافرمرتد شده باشی//

من دلهردارم که تودررفتن وماندن//

چون جان به لب سرومقیدشده باشی//

تااینکه خبردارشوی ازدل تنگم//

بایدکه توبرعشق مقیدشده باشی//

گوش هایم فریادمیزنند آنگاه که سکوت تمام وجودم رادرخودفرومیبرد ومرا درخودمیشکند... دهانم فقط میشنود تمام دردهایم را وقتی که زجرمیدهند مرا... چشم هایم حرف میزنند وقتی که ازتمام دنیا دل میکنم وقتی که میمیرم...

ازروزگاربی دروپیکردلش گرفت

یک روزصبح پاشدوکفش فرارشد

ازخانه زدبه کوچ وسیگاردودکرد

وقتی که ازنبودمحبت خمارشد

کفتارزاده های خیابان منجلاب

درردپای اومتلک جاگذاشتند

شبهاکه ذهن شب پرازجغدواروه بود

درکوچه هاستاره ی دنباله دارشد

گــــــــاهی اوقاتــــــــ ازفکرهایی که درون سرم موج میزند خسته میشوم ازاین همه حرفــــــــ ازاین همه ایده باخودم میگویمــــــــ شاید تمام این افکرایده های توخالی روزی جایگاه بزرگیــــــــ رادرون زندگیمــــــــ ایفامیکندامابازنا امیدانه به خودم میگویم اینــــــــ فکرها خیالبافی ست وهیچ وقتــــــــ نمیتواندجنبه ی واقعی بودنــــــــ رابه خودبگیردشایددرآینده ای نچندانــــــــ دورهمه چیز به واقعیت بپیوندد...برای به واقعیتــــــــ پیوستن افکارمــــــــ حاضرم تابی نهایت هابرومــــــــ من برای پرواز درآسمان اندیشه بیقرارمــــــــ وقتی میتوانم بایک قلم پدرروزگار صدها کتابــــــــ را سیاه کنم...حسرتــــــــ روزی رامیکشم که بعد ازمرگمــــــــ فقط یکــــــــ تکه کاغذ ازمن بجامی ماند که در انتهای آنــــــــ نوشته بــــــــازگشت همه ی مابسوی توست.

hamid

در فــــــــصلی که هــــــــوا لــــــــطیف و عــــــــالی ست

فــــــــصلی کــــــــه فصــــــــل عــــــــشق و فــــــــارغ الــــــــبالی ست

وقــــــــتی بــــــــاران بــــــــه شــــــــیشه ها می کــــــــوبد

در آغــــــــوشم چــــــــقدر جــــــــایت خــــــــالی ست
 

خیس از مرور خاطرهای بهار بود
ابری که روی صندلی چرخ داربود
ابری که این پیاده رو اورا مچاله کرد
روزی پناه خستگی این دیاربود
آن روز ها که پای به هرقله می گذاشت
آن روزها به گرده ی طوفان سواربود
حالا به چشم رهگذران یک غریبه است
حالا چنان کتیبه ی زیر غباربود
بین شلوغی جلو دکه مکث کرد
دعوا سرمحاکمه ی شهرداربود
آنسوی پشت گاری خود ژست میگرفت
مرد لبوفروش سیاستمداربود!
ازجنگ وصلح نخسه که پیچید ادامه داد

 اصراربرادامه ی جنگ انتحار بود
این سو یکی که جزوه ی کنکورمیخری
درچشم هاش نفرت از او آشکاربود
می خواست که فرار کند از پیاده رو
می خواست وبه صندلی خود دچارشد
دستی به چرخ ها زد وسمت غروب رفت

ابری فشرده درصدد انفجاربود
خاموش کرد صاعقه های گلوش را
بغضی که روی صندلی چرخداربود

امکان ندارد بعد ازاین ازپا بیوفتمــــــــ ‎‏

تنهای تنها گوشه ی دنیا بیوفتمــــــــ‎‏

میخواهم از امروز دنبالت بگردمــــــــ‎‏

توی خیابان های ذهنم راه بیوفتمــــــــ‎‎‎‏

حالا تو را تا بی نهایت دوست دارمــــــــ‎‏

حتی اگرازچشم خیلی ها بیوفتمــــــــ‎‏

یعنی دلت را فتح خواهم کرد یعنیــــــــ‎‏

دیگرنمی ترسم ازاین بالا بیوفتمــــــــ‎‏

 من آبی چشم تو را سرمیکشم تا‎‏

هرلحظه یاد روز عاشورا بیوفتمــــــــ‎‏

وقتی که درقلب تو باشم مطمئنمــــــــ‎

که میتوانم توی دنیاجا بیوفتمــــــــ

‎ ¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤

شیشــــــه پنجــــــره رآ بــــــآرآن شستــــــ

از دل من اما چه کســــــی نـقـــش تــــــو رآ خــــــوآهد شستــــــ

آسمان سربــــــی رنــــــگ مــــــن درون قفــــــس ســــــرد اتــــــآقم دلتنــــــگ

می پــــــرد مــــــرغ نگآهــــــم تــــــآ دور

وآی بــــــآرآن بــــــآرآن پــــــر مرغــــــآن نگآهــــــم رآ شستــــــ

از چـشمـه ی چـشـمـت آب بـاید بخورم.

یـک جـام پــراز شــراب بـایــد بخـورم.

ایـن چنــد هـزارمیــن شـب بیـداریـسـت.

امشب دو-سه قرص خوابباید بخورم.

دوستان عزیز این مطلب پست ثابت وبلاگ بود و به دلیل غیر مفید بودن پست ثابت در رتبه بندی های گوگل مجبورم از این به بعد پست ثابت نزارم امیدوارم که این کار در پیشرفت وبلاگ مفید واقع بشه ‏

تــــــــو همونــــــــ رویائیــــــــ

منــــــــ پــــــــر از مجنونمــــــــ

منــــــــ دماوندمــــــــ کهــــــــ

پایــــــــ تــــــــو می مونمــــــــ

عمریهــــــــ بــــــــی حرکتــــــــ

پیشــــــــ چشمتــــــــ کیشمــــــــ

تیشهــــــــ بــــــــرمی داریــــــــ

بـیستونــــــــ تــــــــر می شمــــــــ

بــــــــا تــــــــو دلــــــــ می بردیمــــــــ

بــــــــا تــــــــو ترکشــــــــ خوردیمــــــــ

از کسیــــــــ پنهونــــــــ نیستــــــــ

واسهــــــــ همــــــــ می مردیمــــــــ

تــــــــا دلتــــــــ می لرزهــــــــ

از خودمــــــــ کمــــــــ می شمــــــــ

تــــــــو خودتــــــــ می ریزیــــــــ

بیــــــــ صــــــدا بمــــــــ می شمــــــــ

خونــــــــ دلــــــــ خوردیــــــــ تــــــــو

قــــــــدّ اینــــــــ دریــــــــا شمــــــــ

چشمهــــــــ هــــــــا دیدمــــــــ تــــــــا

منــــــــ خلیجتــــــــ باشمــــــــ

تــــــــو هنوزمــــــــ از گــــــــور

منــــــــو می ترسونیــــــــ

منــــــــ همهــــــــ دنیاتمــــــــ

چیــــــــ ازمــــــــ می دونیــــــــ؟

کولهــــــــ بــــــــار غربتــــــــ

لایقــــــــ شونتــــــــ نیستــــــــ

نــــــــرو از آغوشمــــــــ

هیچــــــــ کجــــــــا خونتــــــــ نیستــــــــ ‏.‏ ‏.‏ ‏.‏ ‏