ای زندگـــی بـــردار دستـــ از امتحانـــم

چیـــزی نـــه می دانـــم نـــه می خواهـــم بدانـــم

دلسـنــگ یـــا دلتنـــگ !‏!‏ چـــون کـــوهی زمیـــن گیـــر

از آسمـــان دلـخـــوش بـــه یک رنـــگین کمانـــم

کوتاهـــی عمـــر گـــل از بـــالا نشینـــی ست

اکنـــون کـــه مـــی بیننـــد خـــوارم ، در امانـــم

دلبستـــه افلاکـــم و پـــابستـــه خـــاک

فـــواره ای بیـــن زمیـــن و آسمانـــم

آن روز اگـــر خـــود بـــال خـــود را مـــی شکستـــم

اکنـــون نمی گفتـــم بمانم یـــا نمانـــم؟؟!

قفـــل قفـــس بـــاز و قنـــاری هـــا هـراســـان

دل کنـــدن آســـان نـیست !‏!!‏ آیـــا مـــے تـــوانـــم ؟؟؟!

مــــــانند شیشــــــه ای کــــــه خریــــــدار سـنـــگ بــــــود

این دل شکستــــــن تــــــو برایــــــم قـــشـنــگ بــــــود

رؤیــــــای باشکــــــوه رسیــــــدن بــــــه ســــــاحلت

آغــــــاز خودکشــــــی هــــــزاران نهـنـــــگ بــــــود

مــــــاه شب چـــهاردهــــــی کــــــه تصــــــاحبت‎

چون حسرتی به سینه ی صدها پلنگ بود

خوشبخت آن دلی که برای تو می تپید

خوشبخت آن دلی که برای تو تنگ بود‎

تــــــو ‏: یک جــــــهان تــــــازه پــــــر از صلــــــح و دوستــــــی

من : کـشــــــوری کــــــه بــــــا همــــــه در حــــــال جــــــنگ بــــــود

بــــــا مــــــن هــــــر آنچــــــه از تــــــو بجــــــا مانــــــد نــــــام بــــــود

از من هــــــر آنچــــــه بــــــی تــــــو بجــــــا مانــــــد نــنــگ بــــــود

پــــــایین نشستــــــه ام که تــــــوبــــــالا نشین شــــــوی

این ماجرا حکــــــایت الاکلنــــــگ بــــــود...‎

کوچه به کوچه در به در

خانه به خانه دل به دل

خاک به خاگ گل به گل

گردمو پیدا نشوی

بوی تو می رسد به من‎

نای تو می رسد به گوش

جوش تو می کند خروش

عقل برد زجان و تن

دهکده ای پایین تر

از ده بی بهار ما

کلبه وحشی شما‎

کاه گلی خانه ما

رود سراسیمه تان

برکه خشکیده ما

مزرعه سبز شما

باغچه بی بر ما

آی بیار با خودت

شاخه ای از بهار را

باز رسان به آخر این ‎

نغمه انتظـــــــــار را

گریـــه نمـــی کنـــم نـــه اینکـــه سنگـــم‎

گریـــه غـــرورم رو بـــه هـــم مـــی زنـــه

مـــرد بـــرای هضـــم دلتنگـــی هـــاش

گریـــه نمـــی کنـــه ، قـــدم مـــی زنـــه

گریـــه نمـــی کنـــم ، نـــه اینکـــه خـــوبـــم

نـــه اینکـــه دردی نیســـت ، نـــه اینکـــه شـــادم‎

یـــک اتفـــاق نصفـــه نیمـــه ام کـــه ، یهـــو میـــون زنـــدگـــی افتـــادم

یـــک مـــاجـــرای تلـــخ نـــاگـــزیرم

یـــک کهکشـــونـــم ولـــی بـــی ستـــاره

یـــک قهـــوه کـــه هـــرچـــی شکـــر بریـــزی

بـــازم همـــون تـــلخـــی نـــاب رو داره

اگـــر یـــکی باشـــه مـــن رو بـفــهمه

بـــراش غـــرورم رو بـــه هـــم مـــی زنـــم

گـــریـــه کـــه سهلـــه ، زیـــر چتـــر شـــونش

تـــا آخـــر دنـــیا قـــدم مـــی زنـــم

.‎

سمن عــــــزیز بـــه کلبــــــه دلتنگــــــی هایــــــم خــــــوش آمــــــدی‎

دلے شکستہ تر از ناے نے لبک دارم

یواش!! دست نزن!! شیشہ ام ترک دارم

چہ قدر وسوسہ در چشم انتخاب من است

کہ بر صداقت آیینہ نیز شک دارم

رفیق!! بار غریبے بہ دوش من ماند ست

کہ احتیاج بہ یک دوست یک کمک دارم

صدا زدم کہ : بہ من در قبال سکہ ی زخم

چہ مے دهید؟؟ یکے گفت: من نمک دارم

( من و تو )هر دو غریبیم و آشناے سکوت‎

خوشم بہ این کہ غمے با تو مشترک دارم

‏سمــــــن بویــــــان غــبـــار غــــــم چــــــو بنشیننــــــد بنشاننــــــد‎

‏پری رویــــــان قــــــرار از دل چــــــو بستیزنــــــد بستاننــــــد‎

‏غمخوار من ! به خانه ی غم ها خوش آمدیــــــ‎

‏بامن به جمع مردم تنها خوش آمدیــــــ‎

‏بین جماعتی که مرا سنگ می زنند ‎

‏ می بینمت ، برای تماشا خوش آمدیــــــ‎

‏راه نجاتم از شب گیسوی دوست نیست‎

‏ای من ! به آخرین شب دنیا خوش آمدیــــــ‎

‏پــشت رُلــ ســاعت حــدوداً پنــج شایــد پنــج و نــیم

‏داشتــم یــک عصــر برمــی گشتــم از عــبدالعظیــم

‏ازهــمان بــن بستــ بــاران خــورده پیچیــدم به چپــ

‏از کنــارت رد شــدم آرامــ ، گــفتــی: مستقیــم!!!

‏زلــ زدیــ در آیــنہ امــا مــرا نشنــاختــی

‏ایــن منــم کـہ روزگــارم کــرده بــا پیــری گــریــم

‏رادیــو را بــاز کــردمــ تــا سکــوتــم نشــکنــد

‏رادیــو روشــن شــد و شــد بیـشتــر وضــعم وخیــم

‏بــخت بــد برنامــہ مــوضوعــش تغــزلــ بــود و عــشقــ

‏گـفـتــ مــجــری بــعــد - بســم اللــہ الــرحــمــن الــرحیــم -

‏یـکــ غــزلــ مــی خــوانــم از یـکــ شــاعــر خــوب و جــوان

‏خــوانــد تــا ایــن بیتــ کــه مــن گفتــہ بــودم آن قدیمــ

‏سعــی مــن در سربــه زیــری بــی گمــان بــی فــایده ستــ

‏تــا تــو بــوی زلفــها را مــی فــرستــی بــا نسیمــ

‏شیشــہ را پــاییــن کــشیدی رنــد بــودی از نخستــ

‏زیــر لبــ گفتــی خــوشــم مــی آیــد از شعــر فخیــم

‏مــوج را تــغییر دادمــ ایــن میــان گفتــی بــه طنــز

‏بــا تشکــر از شمــا راننــده ی خــوب و فهیمــ

‏گفتــم آخــر شعــر تلخــی بــود ،بــا یکــ پــوزخــند

‏گفتــی اصــلا شــعر مــی فــهمید ! گــفتم: بگذریمــ

از چه ای یار نکردی به من دلشده یکدم نظری

من که تا حال نبردم ز تو یک جو ثمری

آخر ای ماه پی ات در به درم تا به کنون

تو نگفتی بمن ای دوست چرا در به دری

تای کی و چند کنی ترک من غمزده را ای مه من

تو مگر کافر و از خویش و خدا بی خبری

بنشستم سر راهت که ببینم رخ تو

ظلم کردی تو از این راه نکردی گذری

کی کنم واهمه از آتش و آن دوزخ و روز عرصات

آتش عشق تو افروخته در جان و دل من شرری

قسمت من ز تو شد حسرت و اندوه بلا

جور باشد که شود مهرو وفای تو نصیب دگری

ازلهجه ی بی وفایی والله رنجیده ام من

عاشق برو سعی کافیست از عشق ترسیده ام من

هر کس لیاقت ندارد باشد مسیحای قلبت

معنای واقعیت را ‏،‏ دیریست فهمیده ام من

زان شب که بشکست قلبم ‏،‏ هر لحظه ای کارم این شد

نم نم چو باران آرام ‏،‏ تا صبح باریده ام من

گفتند داستانیست در باب این درد خاموش

اما به جز بانگ عاشق از عشق نشنیده ام من

این فرصت آبی ات را دانم کشاندم به تاری

تقصیر من بود یا نه ‏،‏ بسیار پرسیده ام من

جانان اسیر جنونم ‏، دیگر به دردم میفزای

پایان درد و جنون را ‏،‏ یک بار سنجیده ام من ‏

شاید تصور کنی که من بی وفایم و لیکن

صد بار آن نامه ات را ‏،‏ با عشق بوسیده ام من

ای عشق داغ تو مهریست ‏،‏ باقی به پهنای سینه

با این نشان هر کسی را ‏،‏ دیوانه نامیده ام من

من درد را می شناسم ‏،‏ همخانه ی قلب من بود

باور نداری ز او پرس ‏،‏ از عشق ترسیده ام من

من نمی دانم چرا شب حالت پروانه دارم

از درون خانه میل رفتن میخانه دارم

ساقیا می ده مرا حالم ببین اکنون خمارم

آرزوی قطره ای زان باده ی پیمانه دارم

زلف دلبر چون پریشان شد پریشان شد دل من

من هوای زلف آن دلدارم و آن شانه دارم

خال بالای لبش کرده مرا مدهوش و بی خود

مرغکی بی دانه هستم دیده بر آن دانه دارم

دین دل برد از کفم آن سرو قد جامه دیبا

زین سبب حال و هوای آن بت و بتخانه دارم

مقصد از میخانه و بتخانه باشد یار دلجو

من به دنیا عشق آن دلدار و آن جانانه دارم

در این نگاه مست تو شراب و شبنم است و بس

گلایه لبان تو ‏،‏ سکوت و ماتم است و بس

ز شاخه گلاب دل ‏،‏ گلی نثار قلب تو

ولی چرا به چشم تو،هنوز یک غم است و بس

دل خوش مرا بگو ‏،که دادمش به دست تو

هزار درد بی دوا برای تو کم است و بس

برای بغض آسمان ‏،‏ غزل سروده ام ولی

زسیل اشک های من همه دلی نم است و بس

خلاف رأی عاشقی تو کرده ای عزیز من

برو اگر که آن هوس ‏،‏ شبیه همدم است و بس

کنار غم سرای من ‏،‏ نبینم هیچ عاشقـــــی

که زخم قلب پاک او بدون مرحم است و بس

سزای پاکی مرا مده جواب با هوس

سزای کار تو به آن ‏،‏ خدای عالم است و بس